խիալ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [χjɑl]
վանկեր՝ խի•ալ
- Գանձակ՝ միտք, մտածմունք, մտմտուք ◆ Փոքր ու խիալս աշխըրքի ցավի մասին է։ (Սայաթ-Նովա)
- կասկած, տարակույս, ենթադրություն ◆ Դու քու մտքի հիդ մի՛ էհա, էտ խիլան սրտեդ հանե։ (Սայաթ-Նովա) ◆ Էլ էստումը խիալ չկա, Նատալիի օյինն է։ (Գարեգին Սևունց)
- երևակայություն, երևակայելը ◆ Էտ ինչպես խիալ է, գոզալ, էտ խիալով նազ իս անում։ (Սայաթ-Նովա)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
- խիալ անել
- մտածել, միտք անել ◆ Դուն ուրիշ խիալ մի՛ անի, ռահմ արա, հոքիս մի՛ հանի։ (Սայաթ-Նովա)
- կասկածել, կասկած տանել ◆ Էլ ջուքամն դուն կու քաշիս, չուն մահիս խիալ իս անում: (Սայաթ-Նովա)
- խիալ տանիլ - կասկածել ◆ Իմքին խիալ է տանում: (Գարեգին Սևունց) ◆ Վայ թե էտենց ուփրո խիալ տանե: (Գարեգին Սևունց)
- խիալ վի կալնիլ - կասկածել
- խիալով մնալ
- տարակուսել
- միամտվել ◆ Իմ կողմանե դու խիալով կացիր, ես քիչ գրեցի, դու շատ իմացիր։ Ահ
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։