խիալ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ խի•ալ 

  1. Գանձակ՝ միտք, մտածմունք, մտմտուք ◆ Փոքր ու խիալս աշխըրքի ցավի մասին է։ (Սայաթ-Նովա)
  2. կասկած, տարակույս, ենթադրություն ◆ Դու քու մտքի հիդ մի՛ էհա, էտ խիլան սրտեդ հանե։ (Սայաթ-Նովա) ◆ Էլ էստումը խիալ չկա, Նատալիի օյինն է։ (Գարեգին Սևունց)
  3. երևակայություն, երևակայելը ◆ Էտ ինչպես խիալ է, գոզալ, էտ խիալով նազ իս անում։ (Սայաթ-Նովա)

Արտահայտություններ[խմբագրել]

  1. խիալ անել
    1. մտածել, միտք անել ◆ Դուն ուրիշ խիալ մի՛ անի, ռահմ արա, հոքիս մի՛ հանի։ (Սայաթ-Նովա)
    2. կասկածել, կասկած տանել ◆ Էլ ջուքամն դուն կու քաշիս, չուն մահիս խիալ իս անում: (Սայաթ-Նովա)
  2. խիալ տանիլ - կասկածել ◆ Իմքին խիալ է տանում: (Գարեգին Սևունց) ◆ Վայ թե էտենց ուփրո խիալ տանե: (Գարեգին Սևունց)
  3. խիալ վի կալնիլ - կասկածել
  4. խիալով մնալ
    1. տարակուսել
    2. միամտվել ◆ Իմ կողմանե դու խիալով կացիր, ես քիչ գրեցի, դու շատ իմացիր։ Ահ

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։