Հայերեն

վանկեր՝ ան•հան•գիստ

Կազմություն

Նախածանց՝ ան-, արմատ՝ հանգիստ:

շատ շարժուն, դադար չունեցող ◆ Միշտ անհանգիստ են նրա ձեռքերը, միշտ ինչ-որ մի բան է անում։ (Ակսել Բակունց)
ոչ խաղաղ, վրդովված, հուզված ◆ Վտակը ժայռից ներքև է թռչում, Թափ առած ընկնում քարերի գլխին, Զարկում ավազին, շաչում է, ճչում, Ճչում անհանգիստ, փրփուրը բերնին։ Հովհաննես Թումանյան
ոչ հանգիստ, անհանգստությամբ լի, անհանգստացած ◆ Լևոնն անհանգիստ հայացք նետեց կնոջ վրա։ (Նաիրի Զարյան)
անհանգստացնող, մտատանջող ◆ Այլևս չէին կարող լինել անհանգիստ սպասումներ, անքուն գիշերներ, հարատև լարված դրություն։ (Նար-Դոս)
ոչ առողջ, փոքր-ինչ հիվանդ ◆ Իշխանը թեև այսօր քիչ մը անհանգիստ է․․․ բայց ձեզ պիտի ընդունի։ «Երևանյան օրեր»
գործունյա, ժրաջան ◆ Կարելի էր ճանաչել առհասարակ անհանգիստ, ստեղծագործող մարդուն, որի համար․․․ իսկապես աշխատանքը դարձել էր միակ կիրքը։ (Վիգեն Խեչումյան)
չարաճճի, անդադրում ◆ Անհանգիստ երեխա։

շարունակ, անդադար, առանց հանգստի ◆ Քանդում, քանդում է նա անհանգիստ, քարե բերդերը պրտում դեն։ Եղիշե Չարենց

անհանգիստ անել - անհանգստացնել ◆ Երկար ճանապարհի հոգսը անհանգիստ էր անում ծերունուն։ Դերենիկ Դեմիրճյան
անհանգիստ լինել - անհանգստանալ