 պատիվ գո

Հայերեն

Գոյական

Դասական ուղղագրութեամբ՝ պատիւ

վանկեր՝ պա•տիվ

բարոյա-էթիկական (արժանապատվություն, բարոյականության և այլն) այն սկզբունքների ամբողջությունը, որոնցով մարդը ղեկավարում է իր հասարակական և անհատկան կյանքի վարքագծում ◆ պատվի գործ, պատվով երդվել
արժանիքների, վաստակների և այլնի համար մեկի վայելած հարգանք, ընդհանուր ճանաչում, հեղինակություն ◆ Նրա պատիվը մեծ է կոլխոզի մեջ: (Նաիրի Զարյան)
բարի անուն, համբավ, հռչակ ◆ գործարանային մակնիշի պատիվ, Գործարանի նոր արտադրանքը նոր պատվի և գնահատանքի է արժանացել:
արժանապատվության զգացում, պատվազգացություն ◆ Կային ուսանողներ, օրոնց համար գերագույնը միայն պատիվն էր: (Ակսել Բակունց)
բարոյական անբասիրություն, անարատություն, անմեողություն (առավել կանանց մասին) ◆ Շուշանիկի պատիվն անխախտ է: (Շիրվանզադե)