Հայերեն

վանկեր՝ ճ(ը)վ•տել

տե՛ս ճվատել ◆ Թագավորը էնպես բարկացավ, որ մեկեն բռնեց ղշի ոտներից, ճվտեց էրկու կտոր էրավ դեն գցեց։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)
փետրատել, փետրահան անել
ճեղքել, ճղել ◆ Մի քանիսի գլուխները ցրիվ տվեցի քարերի վրա․ մի հիսունին՝ մեջտեղից ճվտեցի։ Խաչիկ Դաշտենց
կտրել, պատռել, պատառոտել
իրարից բաժանել (ծառի ճյուղեր, մարմնի մասեր և այլն)