առադրություն

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ ա•ռադ•րութ•յուն  

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

  1. (լեզվբ․) նախադասության անդամների կամ բառակապակցության բաղադրիչ բառերի ստորադասական շարահյուսական կապի ձևերից մեկը, երբ մի բառի կախվածությունը մյուսից չի արտահայտվում բառաձևով, այ՝ տեղով, իմաստով, դրսեվորված քերականական հարաբերության ոչ ինքնուրյուն բնույթով

Հայերեն

Հոմանիշներ[խմբագրել]

  1. առդրություն, վերադրություն, հարում, հարադրում, հարադրություն, ներունակություն

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։