դավաքար
Հայերեն բարբառային բառ
վանկեր՝ դա•վա•քար
- Ղարաբաղ, Գանձակ՝ այնպիսին, որ չի գոհանում իրեն տրվածով՝ իրեն բաժին ընկածով, միշտ դժգոհում է և վիճելով, կռվելով, խնդրելով ավելին է պահանջում
- Թբիլիսի, Ղազախ՝ պահանջատեր, գանգատատեր ◆ Էս էրկու դավաքարիմեն ազատվելու համա իմ փայն կես իմ անում, կեսը իմ մորն ու քվիրը, կեսն էլ բարի գուրձի։ (Գարեգին Սևունց)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։