երկինք գետին

երկինք գետին 1

1. (արևմտհ․) (խսկց․) ոչ մի տեղ ◆ Գոլոն ալ տեղավորվեց իր շերամները, մինակուկ։ Աղջիկը այն օրը երկինք գետին չի կար։ Հակոբ Օշական

երկինք գետին 2

1. մեծապես, անչափ ◆ -Մի լուծ եզն արդեն տվել է։ Ես էդ մարդուց երկինք-գետին շնորհակալ եմ։ (Մ․ Սարգսյան) ◆ Իվան երկինք-գետին շնորհակալություն կը հայտնե՝ երբ տունեն վար կ'իջնե տիրուհին։ Շավարշ Նարդունի

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։