զըլիֆ

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ զը•լիֆ 

1. Վան՝ զիլիֆ
2. Կարին, Համշեն՝ զ(յ)ուլֆ
3. Վան, Մուշ՝ 1. մազ, վարս։ ◆ Թուխ աչք թուխ դեղ տրեր ես Զըլիֆտ որ թել թել խաներ ես, Լաճերաց սիրտը արուներ ես։ ԱՏՍ ◆ Ինչ պան կեր պանթղ արիցի, ճյուր տըրի զըլիֆնես լվացի, Առի կյառն ու կյինին կնացի, իմ կանաչ-կարմիր կապիցի։ ԱՏՍ ◆ Սև գանգուրներով նրա զուլֆերը ցրված են շիկնած երեսի վրա։ (Րաֆֆի) 2.Նոր Նախիջևան, Կարին, Համշեն՝ ճակատի վրա կարճ կտրած մազը՝ խոպոպները ( Նոր Նախիջևան՝-ում քունքի մազերը)։ ◆ Փուշին բերեք քրոջս գլուխը կապենք, հայլին բերեք զիլիֆները լավ կոկենք։ (Էմինեան ազգագրական ժողովածու)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։