թառել

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝

վանկեր՝ թա•ռել 

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

Բայ

  1. թառի վրա նստել, տեղավորվել ◆ Ու հանկարծ այդ հավքը թառեց նրա ուսին։ (Ակսել Բակունց) ◆ Չեմ թողնի այդ մանկան վրա անգամ թիթեռը թառի: Սարմեն ◆ Թառի վրա թառած էր աքաղաղը իր հարեմը շուրջը հավաքած։ (Րաֆֆի) ◆ Ձեռքերն, ասես խրտնելով՝ վեր թևարկում, հետո կարծես ապահովված՝ ես են գալիս թառում, սրտին։ Պարույր Սևակ ◆ Այս շենքի վրա՝ ամպերն են թառել, քնել է քամին։ Եղիշե Չարենց
  2. (փխբ․) բարձր տեղում նստել՝ կանգնել (մարդու մասին) ◆ Հեյ, քաջ Թաթուլ, կանչեց շահը, Անմա՞հ էիր քեզ կարծում, Եկ, բերել եմ ես քո մահը, Ի՞նչ ես թառել ամրոցում։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Ես թառել եմ իմ դիտանոցում։ (Մուրացան)
  3. նստել բարձրադիր տեղում (ծառի, լեռան և այլն)
  4. գտնվել, տեղավորված լինել, տեղ դնել ◆ Լեռնալանջին թառել էր հնամենի վանքը։ ◆ Դիմացը լեռն է սրագագաթ. որի այն խոժոռ գագաթին թառել է վանքը որպես արծիվ։ Եղիշե Չարենց ◆ Սեդոն կը տեսներ, թե ինչպես գիշերը թառելու կուգար բնության էն վայրի բունին մեջ։ Ռուբեն Զարդարյան ◆ Խաղաղությունը կթառեր թռչունների վրա։ Ռուբեն Զարդարյան
  5. (բնստ․) (հզվդ․) իջնելով նստել մի տեղում, վայրէջք կատարել
  6. (փխբ․) իջնել, փռվել, տարածվել (խավարի, մպերի մասին և այլն)
  7. Սեբաստիա՝ (փխբ․) մեկի օձիքը բռնել՝ բաց չթողնել

Հոմանիշներ[խմբագրել]

  1. նսռել, հանգնչել, բարձել, կումարել (գվռ.), թառ լինել

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]