խայտալ

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ խայտալ

վանկեր՝ խայ•տալ 

Ստուգաբանություն[խմբագրել]

Բնիկ հնդեվրոպական՝ *khaid-` *(s)kāid/t- «լուսավոր, պայծառ» արմատից. հմմտ. հին վերին գերմաներեն heitar, գերմաներեն heiter «պայծառ, պարզ, զվարթ, ուրախ», այլև հայերեն խայտ, խայծ։

Բայ

  1. ուրախությունից թռչկոտել ◆ Ցոլացայտ ձկներ էին խայտում: (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Հեռվից խաղալով ու խայտալով վազում էր սպիտակ ձին։ (Ակսել Բակունց)
  2. սաստիկ ուրախանալ, ցնծալ ◆ Թևը հանած լուսամուտից, Գոհարը կանչում էր, խայտում, թռվռում։ (Բոգդան Վերդյան)
  3. (փխբ․) թունդ ելնել, խլրտալ, ճխալ (սիրտը, հոգին) ◆ Եվ ամեն անգամ երբ Հովնաթանը տեսել էր այդ բեկորները, նրա մանկական հոգին խայտացել էր խոր ուրախությամբ։ (Վահան Թոթովենց) ◆ Հրահատի սիրտը խայտաց: Ստեփան Զորյան
  4. (փխբ․) ցոլալ, առկայծել, փայլփլել ◆ Բայց ուրկե՞ ուսան աստղերը խայտալ: Լևոն Շանթ ◆ Ամպերի փոքրիկ պատառիկները խայտում էին արևի ծիրանագույն շողերով։ (Բոգդան Վերդյան)
  5. (փխբ․) վետվետել, ծփալ, մեղմորեն ալիքավորվել, ալիքավորվելով հոսել ◆ Խայտում են գարնան վտակները ջինջ։ ◆ Քեզ կժպտա վճիտ Սևան, որ լեռների շուքերի հետ խաղ է անում, խայտում վետ-վետ։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Մի պղտորիր հատակդ, հանդարտ հոսե խայտալով: Ռափայել Պատկանյան
  6. (փխբ․) բուռն կերպով դրսևորվել՝ արտահայտվել, եռալ ◆ Կյանքն է խայտում նրա ամեն մի շարժման մեջ։ (Բոգդան Վերդյան)
  7. զվարթ, պայծառ և ուրախ երևալ ◆ Դուրսն ամեն բան կը խայտա: (Միսաք Մեծարենց)

Հոմանիշներ[խմբագրել]

  1. խաղալ

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]