ասում են, երբ մի իրողության մասին ուզում են անկեղծ արտահայտվել ◆ - Ծուռը նստենք, շիտակ խոսենք՝ մեր Վաղարշակն ի՞նչ կարողության տեր է։ Մուշեղ Գալշոյան◆ Ու ինչ էինք մենք Ու երկիրը մեր, Եթե ծո՛ւռ նստենք, բայց խոսենք շիտա՛կ․ - Եթե նավ՝ ապա չոր ժայռի վրս, Եթե ցավ՝ ապա արցունքով լեցուն։ (Գևորգ Էմին)◆ Ծուռ նստինք՝ շիտակ խոսինք։ Վերոհիշյալ քննադատը թեև սխալ բան մը կ’ըսե, բայց ըսածը․․․ հմայիչ է։ Շահան Շահնուր◆ - Ճնճուղ ու մրջեմն, արեք ծուռ նստինք, շիփ-շիտակ խոսանք։ Օր ընձի մնա, մրջեմն օղորդ [«ճիշտ»] է։ ◆ համեմատության համար՝ Բայց ավելորդ չէր լինի ծուռ նստել և շիտակ հարց տալ գրախոսին․․․ ։ Գուրգեն Մահարի◆ Եվ եկավ մի պահ, երբ ծուռը նստեցին և արդար դատեցին, տվեցին առան, յուրաքանչյուրի մեջ մի ներքին տագնապ բարձրացավ։ «Հայաստանի Հանրապետություն»◆ Եվ ինչ էինք մենք Ու երկիրը մեր, Թե շիտա՛կ նստած՝ ծո՜ւռ խոսենք անգամ, - Զբոսաշրջիկ՝ իր հայրենիքում, Հյուր՝ իր սեփական օջախ ու հարկում։ (Գևորգ Էմին)
