կուանոց

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ կու•ա•նոց 

  1. Արարատյան, Կարին՝ գոմում պատրաստած երկար փոս, որի մեջ հավաքվում է անասունների աղբը՝ կուն ◆ Կուանոցը լցվեր էր, տարան թափեցին, պասման փռեցին։ (Ձեռագիր) ◆ Կուանոցը լիքը կու էր։ Սահակ Ամատունի

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։