◆ Մինուճար վորդուն գրողի տարած Հիտլերը կերավ. տան ճրագը հանգավ: ◆ «Քեզ տեսնեմ, տղա՛ս, հակառակ պարագային “Բանն որ Աստծո մնաց” , մարեցավ ճրագնիս»: (Թլկատինցի)◆ - Օր մը էս տան ճրագը կմարի, աղային հողը կ’երթա ձեռքերնուս։ Համ ◆ Լաց ու կոծ ամենուրեք, սև սուգը պատած էր, / Մարդոց ճրագին լույսը մարած էր: Տատր ◆ Քյոռանան խեղճ ու կրակ Սաթոյի աչկերը, դրա ճրաքն էլ խանգավ:(Խոյ) ◆ - Իմ ճրագ հ’ընցա՜վ, իմ օր սևցա՜վ, վա՛խ, վա՛խ, վա՛խ:(Էնյապով գիլամ)
