ասում են մի իրավիճակի մասին, որ միաժամանակ թե՛ ուրախալի է, թե ողբալի ◆ Երիտասարդն իր համար նոր միջավայրում խղճուկ շարժումներ է նաւոմ. ոչ այն է՝ լաց լինես, ոչ այն է՝ ծիծաղես: ◆ Ես չգիտեմ խնդա՞մ, թե լամ, / Որ խաղաղ եմ արդեն քայլում։ Սիլվա Կապուտիկյան◆ Ապա, գրեթե դողդղալով նայեցա «իր գերեզմանեն դուրս եկած» մեր հայրենակիցին, որ եկեր էր իր տապանագիրին արձանագրությունը ինծի շարել տալու... Լայի՞ թե խնդայի: ◆ Լա՞լ թե խնդալ... Այս հարցումը, այդ վայրկյանեն առաջ, շատեր ուղղած են այլևայլ լալիք ու խնդալիք երևույթներու առջև։ ◆ Ջիվանի, «Հալ կուլամ, համ կխնդամ»: (Ջիվանի)
