հայտնի չե, թե... ◆ Կատաղի քամին ավլել էր ձյունը, տարել դիզել էր՝ ով գիտե ուր (եղնիկներն անտառում)։ ◆ - Այո, հետմահու անմահությունդ էլ հիմա կեր, հետո ով գիտե տա՞ն, չտա՞ն։ (Հրանտ Մաթևոսյան)
ի՛նչ իմանաս (իմանաք...) ◆ Ո՞վ գտե, գուցե երազներ է բերել իրեն, սիրուն երազներ։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ - Ո՞վ գիտե հիմա ինչեր պիտի երթա ընե մեծավորին։ Մկրտիչ Կորյուն◆ Մոտակա գյուղի աքաղաներու ձայնին ականջ ծռած՝ և կամ աստղերը հոտվտած է. ո՜վ գիտե: Համ
((հնց․) ո գիտե) գուցե և ◆ - Ա՛յ մարդ, ով գիտե, մեր որդին հիմա ում պատի տակ է կուչ եկել, ուրիշի մոր ձեռքին է նայում։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ Մինչ իմ որդիք,- ո՞վ գիտե, Ծարավ, նոթի, անտերունչ օտար աշխարհ հածում են Թույլ ոտքերով, կիսաշունչ։ Ռափայել Պատկանյան◆ - Ով գիդա հիմի էս տան կտերը կամ դռանը կանգնած մեզ ականջ կախած լսում են։ Մաթևոս Դարբինյան◆ Ո՜վ գիդե իմքնի [«մի բանի» էդնեն ննգավ ու ինքն էլ հիդը գնաց:] Գաբրիել Սունդուկյան◆ Ո՞ գիտե, կարելի է դառն ու տխուր հիշատակ մը կը պահե նաև սույն կղցիներն փոքրագույն։ (Մաթևոս Մամուրյան)
