Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ վանկեր՝ պո•զի•տի•վիզմ

Ստուգաբանություն

< позитивизм < ֆր․ positivus

(փիլ․) իդեալիստական փիլիսոփայական ուղղություն, որը ժխտում է օբյեկտիվ իրականության և առարկաների էության ճանաչելիությունը, աղավաղված կերպով փորձը բնութագրում է որպես սուբյեկտիվ զգայության, պատկերացումների ամբողջություն, սահամանափակում է գիտության դերը փաստերի ու երևույթների նկարագրությամբ՝ բացասելով նրանց բացատրության հնարավորությունը
(գրկն․) գրական երկի ուսումնասիրության մակածական (ինդուկտիվ) սկզբունք

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Մելս Սանթոյան, Արեն Սանթոյան, Գրականագիտական բառարան, Երևան, «Վան արյան», 2006 — 209 էջ։
Մ․Մ․ Ռոզենտալի, Փիլիսոփայական բառարան (Հայաստան), Երևան, 1975 — 468 էջ։