ջհուտ

Հայերեն բարբառային բառ

• ՄՀԱ՝ [d͡ʒhut]

վանկեր՝ ջ(ը)•հուտ 

1. Սեբաստիա՝ հրեա ◆ Տեսա քի մին բալաջա ծակուռումը 30-40 մարթ կա թափված-հայ, թուրք, ռուս, գյուրջի, ջուհուդ: (Խաթաբալա) ◆ Ուփաթը՝ թուրքի կիրագի, Շափաթը՝ ջհտի կիրագի, Կիրագի՝ ու միր կիրագի, Տո անիրավ, ինչ բան անիմ (ծույլ կինը՝ իր ամուսնուն)։ (Գրիգոր Տեր-Ալեքսանդրյան) ◆ Էս էն անհանգիստ վիշտն է ամեհի, որ թափառական ջըհուդի ունի հեգ։ Հովհաննես Թումանյան
2. կտավ վաճառող ◆ Հըմա էս տասը տարվա մեջ էնքան կարողութեն թոփ էրավ, որ էհուտ Պապոյին էլ մոռցուց։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)
3. փերեզակ, չարչի ◆ Ջհուտ Աղաջանը։ (Պերճ Պռոշյան)

Արտահայտություններ

1. ջուհուդի խըմորոց, Նոր Նախիջևան՝ անարդար, մի տեղ հանգիստ չնստող, անընդհատ շարժման մեջ գտնվող (մարդ, երեխա)
2. ջըֆթի մասունք, Սեբաստիա՝
   1. շատ լաթերի մեջ փաթաթած նորածին երեխա ◆ Ի՞նչ կա ջֆթի մասունք պլլեք կոր։ (Կարապետ Գաբիկյան)
   2. նախապաշարմունքի առարկա դարձած որևէ բան
3. ջըֆթի մսացու, Սեբաստիա՝ շատ գեր (ըստ նախապաշարման իբր թե հրեաները խամուրսուզը քրիստոնյայի արյունով են անում և դրա համար իրենց ձեռքի տակ եղած զոհին քառասուն օր լավ կերակրում են ու գիրացնում)
4. հինգ թուրքի խաբերլը հեշտ է, քանց մի ջհուտի, Կարին՝ հրեաները շատ խորամանկ ու խելոք են, հրեաներին խաբել չես կարող

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։