սավդալու

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սավ•դա•լու 

  1. Կարին, Մուշ՝ սիրահար, սիրուց տարված ◆ Խորած խեղդված սավդալի սավդալի ծուռ, Նոր պատված վարդ տյու չե՞ս տիսե։ Ահ ◆ Տարիներս գլոր-մլոր, Ախ շուտ անցան գնացին, Իմ սավդալու սրտիս բոլոր Քո դարդերդ մնացին։ (Շերամ)

Արտահայտություններ[խմբագրել]

Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։