սորա

Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ սո•րա 

Արարատյան, Նոր Բայազետ, Կարին, Մուշ, Խարբերդ, Վան, Մոկս, Շատախ, Մանազկերտ՝

1. վերջը հետո ◆ Քյե մեռնեմ, իմ ախչիկ, կրնա ֆռա, սորա կյուկյաս կուտամ։ (Հրաչյա Աճառյան) ◆ Տերտեր ջան, մըկա պե մեկ հազար տու տանեմ, էն մեկելներն էլ սորա կուգամ կը տանեմ։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
2. նոր, ապա, դրանից հետո ◆ Ուխտը տարի քառսունք տը պախիս, Սորա քեզի խրամանք կա իմ օդեն գալու։ Սասնա ծռեր ◆ Թագավոր (Քաչլիկին) կը կարգե թագավոր վըր ուր երկրին, սորա կը մեռնի։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։