ստեծ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [stɛt͡s]
վանկեր՝ ս(ը)•տեծ
- Վան՝ գետնի մեջ խրած մեկ մետր բարձրությամբ ձողերի ամբողջությունը, որոնց վրա ոստայնանկը հինում է ոստայնի հենքը և ապա փոխադրում ոստայնի վրա ◆ Հինածը պատրաստելու համար կային հատուկ փայտեր, որոնք կոչվում էին ստեծ: Հժհք ◆ Խիաք (ջուլհակ) ուսթա Պուտուրն ստեղծները (գետնին ցցված փայտեր) կը շարե հինած հինելու։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
- երկճղի կարճ փայտեր՝ իրարից հեռու գետնին խրած, որոնց վրա ջուլհակը ձգում է հինածի թելերը և չորացնում արևի տակ
Արտահայտություններ[խմբագրել]
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։