մեղմ բնավորության տեր ◆ Փուխ սիրտ մըն ալ ունի, բնությամբ ժիր, / Չ'ըսեր [չը՛սեր] ոչ մեկուն - «Հայտե [հայդե] ետ դարձիր։ Տատր.
զգայուն, դյուրազգաց ◆ Վարդանը փխրուն սիրտ ունի...: Պարզապես լիրիկ հոգի ունի ու ամենաաննշան բանից հուզվում է։ «Ավանգարդ»◆ Ա՜խ, նրա փխրած, բարակած սրտում / Այնքան քնքշա՜նք կա պահած քեզ համար։ Սիլվա Կապուտիկյան
դյուրաբեկ հոգի ◆ - Ինչպե՛ս կնոջ փխրուն սիրտը դառնում է ադամանդ՝ երբ կապվում է նա ճշմարիտ արժանյաց տեր հերոսի հետ։ (Մուրացան)◆ - Եթիմի [«որբի»] սիրտը փուխր կ'եղնի, շուտ կը կոտրի, խռով երես շանց չտաք էնոնց։ Ահ.
