Հայերեն

Դասական ուղղագրութեամբ՝ անձայն

վանկեր՝ ան•ձայն

Կազմություն[խմբագրել]

Նախածանց՝ ան-, արմատ՝ ձայն:

ձայն չունեցող, առանց ձայնի
լուռ, ձայն չհանող ◆ Նազենին գալիս էր թռչունի նման թեթև՝ վիթի նման անձայն քայլերով։ Ստեփան Զորյան
ցածր ձայնով, ցածր ձայն ունեցող, դժվար լսվող ◆ Անձայն խոսակցություն։ ◆ Կամսարականն… հևում էր անձայն ու անկանոն։ Ստեփան Զորյան
անխոս, լուռ, մունջ ◆ Բոլորը անձայն ականջ դրին հեռացող նժույգների ոտնատրոփին։ Դերենիկ Դեմիրճյան
առանց առարկության ◆ Անձայն համաձայնել։
այն բաղաձայնները, որոնք ավել դժվարահունչ («չարաձայնք») են, քան մնացած բաղաձայնները
տե՛ս անձայն հնչյուններ

անբարբառ, անծպտուն, անշշուկ, անշշունջ, անխոս, անբառ, անհնչյուն, անհնչուն, անմռունչ, անաղմուկ, լուռ, լռիկ, լռելյայն, սուսուփուս, լռիկ-մնջիկ, լուռ ու մունջ, անծպուտ, բեղի տակ (ժղ․)
անխոս
ցածրաձայն
տե՛ս անձայնավոր
տե՛ս ձայնատ
տե՛ս խուլ
անձայնահունչ բաղաձայն, անձայն բաղաձայն, անձայն գիր, անձայն տառ

անձայն բաղաձայններ
1. խուլ, աղմկավոր բաղաձայններ
2. (հնց․) չկարդացվող բաղաձայններ

Բաղադրյալ բառեր

Թարգմանություն

Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։

Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։