բանիբուն
Հայերեն
- ՄՀԱ՝ [bɑniˈbun]
Դասական ուղղագրութեամբ՝
վանկեր՝ բա•նի•բուն
Ստուգաբանություն[խմբագրել]
Ածական
- խոսելու մեջ հմուտ, ճարտարախոս, պերճաբան
- մի բանի լավ գիտակ, հմուտ, քաջատեղյակ, բանիմաց, մտացի ◆ (Նա) բանիբուն և ուսումնական երիտասարդ էր։ Հակոբ Պարոնյան ◆ Բանիբուն լինողը չի ընկնիլ թակարդ։ (Ջիվանի)
Հոմանիշներ[խմբագրել]
- տե՛ս բանիմաց
- ճարտարախոս
Արտահայտություններ[խմբագրել]
| Բաղադրյալ բառեր | |
| Թարգմանություններ | |
| |
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Էդուարդ Բագրատի Աղայան, Արդի հայերենի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայաստան», 1976։
- Հրաչյա Աճառյանի անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Ժամանակակից հայոց լեզվի բացատրական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1969։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիայի Հրատարակչություն», 1967։
- Աշոտ Մուրադի Սուքիասյան, Հայոց լեզվի հոմանիշների բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարան», 2009։
- Սերգեյ Աշոտի Գալստյան, Դպրոցական բառակազմական բառարան (Դպրոցական մատենաշար) (խմբ. Հովհաննես Զաքարյան), Երևան, ««Զանգակ-97» հրատարակչություն», 2011 — 230 էջ, ISBN 978-99941-1-933-2։