թաք

Հայերեն բարբառային բառ

թաք 1

• ՄՀԱ՝ [tʰɑkʰ]

վանկեր՝ թաք 

1. Պոլիս, Նոր Նախիջևան, Ամասիա, Արաբկիր՝ մի հատիկ, միակ ◆ Մե թաք մուրազ ունեմ... պար գամ Վահանիս հարսանիքին։ (Անահիտ Սահինյան) ◆ Քու թեք որդիդ է եկել։ Փոլ
2. զույգի մեկը ◆ Թափ վազելուց (ախչկա) ոսկի սոլի թաք կիյնի ախպրի մեջ։ (Գարեգին Սրվանձտյան)
3. կենտ, մենակ ◆ Դուք հընգեր ունեք, մեննակ ես եմ թաք: ՍԲ
4. միայն թե ◆ Էշն իրա սատկելը կուզե, թաք տիրոջը դատը ըլնի։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Ինչ որ ունիմ, յարիս կուտամ, թաք ուրիշին չծախե։ (Աթաբեկ Խնկոյան) ◆ Շունը շատ, թեք օսկոռ լա։ Փրքշ
5. միայն, միմիայն ◆ Էդ թագավորը կունենա թաք էրկու տղա, էլ զադ չէ։ ՀԺհք
6. Թբիլիսի՝ եթե, թե ◆ Թաքաուր իս, դիվանս արա, թաք քու արիվն կու սիրիս։ (Սայաթ-Նովա)

Արտահայտություններ

1. թաք ըլի՝ ըլնի՝ իլի,
2. թաք լըհա, Ղարաբաղ՝,
3. թաք հըլու, Ղարաբաղ՝, տե՛ս թաքըլի
4. թաք թաք,
   1. մեկ-մեկ, առանձին-առանձին
   2. երբեմն
5. թաք (ու) թաք, հատ ու կենտ, երբեմն ◆ Ես ասպես թաք ու թուք պղինձ ղալայելով ի՞նչ փարա պիտի վաստկիմ։ (Խաթաբալա)

Հայերեն բարբառային բառ

թաք 2

• ՄՀԱ՝ [tʰɑkʰ]

վանկեր՝ թաք 

1. գործ է ածվում կապակցության մեջ

Արտահայտություններ

1. թաք կացնել, թաքցնել
2. թաք կենալ, թաքնվել

Աղբյուրներ

• Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։