խոսել սկսել (երեխայի մասին) ◆ Իսկ տղան, երբ հինգ տարեկան էր, դեռևս կարգին լեզու էլ չէր ելել: ◆ Փանջունի շատ ուշ լեզու ելած է, բայց անգամ մը խոսիլ սկսելե ետքը, ա՛լ բերանը դյուրավ չէ գոցած։ Երվանդ Օտյան
խոսել սկսել (խոսակցության մեջ մտնել) ◆ Երկու հայերը լուռ մնացին բավական ատեն, մինչև որ կրկին լեզու ելավ կինը։ Շահան Շահնուր
մարդկային լեզվով խոսել, լեզու առնել ◆ Աղավնին ուժի է գալիս, աստծո հրամանով լեզու է ելնում ու ասում է...: (Աթաբեկ Խնկոյան)◆ Այնինչ արջը լեզու է լինում ու խոսում։ Հովհաննես Թումանյան◆ Միրգ ու բանջարեղեն.. կով ու եզ լեղու ելած էին կարծես ու կը պոռչտային, կը ճվային վաճառորդներուն ու գնորդներուն հետ։ (Արփիար Արփիարյան)◆ Էշը սիրովը զարմացած՝ լեզու էլավ ու, ինչ ուր անց էր կացել պատմեց։ (Խաչատուր Աբովյան)◆ Տղեն Ասծանից խնդրեց, որ մարդու գլուխը լիզու ըլնի, ասի, թե ի՞նչ է ուզում։ ◆ Զանգակնե՜ր, բարի՜, զանգակներ, / Ի՞մչ բան կասեցուց ձեր գուժկան լեզուն. / Խոսք ելլել կուզե արյունը վազուն... / Կը լռե՞ք, բառի՜, բարի՜ զանգակներ։ (Ռուբեն Սևակ)
հանդուգն խոսել ◆ Հարսնները... լեզու կելլեին, ու իրենց էրիկներուն օձիքեն խածած զատ տունի մը հիմը կը դնեին։ Հակոբ Օշական
