Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ չա•թալ

Կարին՝ երկճյուղի, ծայրը երկճյուղված ◆ Չաթալ լեզուն հանած (օձը) շվշվալով դըպա մեզի դարձավ, լեղիքս ջուր կտրավ։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու) ◆ Աղջիկ մ՛ը գտանք գեղեցիկ դեմքով, Չաթալ կըզակով, գեղեցիկ տեսքով։ (Խաչատուր Փորքշեյան) ◆ Մշեցու լիզուն շատալ է, հան աշեմ լիզուդ շատա՞լ է։ ԲԲ
երկճյուղի փայտ, որի վրա քուղ են հյուսում
Եվդոկիա, Մոկս, Վան՝ պատառաքաղ ◆ Իմ մատնիր գո ձը չալաթի: (Ձեռագիր)
Եվդոկիա՝ երկճյուղի՝ երկժանի փայտ՝ ցորենի սրաները հավաքելու համար
Ուրմիա՝ բարակ ճյուղերով (ճիպոտներով) ու թելով պատրաստած շիրմա ◆ Կապառ տեռ, բարխանա, չաթալ, Առին օռդուն, ինգան ճամբախ։ (Քյոռ Օղլի)
Ղարաբաղ, Հավարիկ՝ իրար կպած (պտուղների մասին)
Հավարիկ՝ սրունքների միացման տեղը

Աղբյուրներ[խմբագրել]

Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։