Հայերեն բարբառային բառ

վանկեր՝ պ(ը)•ղինծ

Խարբերդ՝ (հնք․) պղինձ
այդ մետաղից կաթսա, որ օգտագործում են տնային կարիքների համար ◆ Որը հիքին քաղել պրծել ա, պղինձ ա, որ կրում ա գեղիցը, մաթ (ռուբ, բաքմազ) եփելու համար։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ Էրկու ընկնի մենծ մենծ արաղի պղնձները դնում են անկրակ օճաղի վրա, լիսնահողը մաղում, քցում նոր տրորած քաղուցի վրա, էն սհաթը եռ ա գալիս։ (Պերճ Պռոշյան)
պղնձի մեջ եղած եփվելիքը, պղնձի պարունակությունը ◆ Պղնձները ղլթղլթալով եփ էինգալիս։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ Էս պղինձ պիտի էփի օր ուտենք, էրթանք բերենք իրեք Չարեքին, օր Չինաստանի թագավորի աղջիկն է։ (Հայ ժողովրդական հեքիաթներ)

պղինձը վեր ընկավ, չկոտրվեց, համա ձենը վեր էլավ, սուտ բանից անունը դուրս եկավ, չնչին՝ աննշան բանի մասին լուրը տարփողվեց ◆ Աշխարհքումս անումից լավ ինչ կա. ասում ա. «Պղինձը վեր էլավ՝ կոտրվեց ոչ, համա ձենը վեր էլավ», մի դռնում, էն ա, թե սխալվեցի, թե ոնց էլավ։ (Պերճ Պռոշյան)
երկու ղոչի գլուխ մի պղնձում չեն եփվիլ - համառ՝ կռվազան մարդիկ իրար չեն զիջում, նույն ասպարեզում հավասար դիրք ունեցող մարդիկ իրար չեն հանդուրժում ◆ Հիմի, ջհուտ Աղաջան, թե թե ճակատ ունիս դիմացիր, երկու ղոչի գլուխ մի պղնձում չեն եփվիլ. այսուհետև կամ չարչի Բղդեն կամ ջհուտ Աղաջանը։ (Պերճ Պռոշյան)

Աղբյուրներ

Հրաչյա Աճառյանի անվան լեզվի ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների ազգային ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։