սուլուլիգ
Հայերեն բարբառային բառ
- ՄՀԱ՝ [suluˈliɡ]
վանկեր՝ սու•լու•լիգ
- Կարին՝ սրածայր ◆ Ժողովուրդը երևակայում է հիվանդություններն որպես փոքրիկ էակներ, գլխներին եռանկյունաձև «սլըլիկ» գլխարկ ծածկոց։ Ահ
- սուր, զիլ (ձայնի մասին) ◆ Իր սլըլիկ ձենով ջու ջու ջու ... ձայն հանելուն պես ... հավերը հավաքվեցան։ (Էմինյան ազգագրական ժողովածու)
- Արաբկիր՝ բարակ ու երկար ◆ Սուլուլիկ քիթոթ մարդ էր։ (Նիկողայոս Մամիկոնյան)
Արտահայտություններ[խմբագրել]
Աղբյուրներ[խմբագրել]
- Հրաչյա Աճառյանի Անվան Լեզվի Ինստիտուտ, Հայոց լեզվի բարբառային բառարան («Նաիրի» հրատարակչություն), Երևան, «ՀՀ Գիտությունների Ազգային Ակադեմիա», 2001-2002 — 2792 էջ։