(արևմտհ․) հարձակվել ◆ Վրա են թափվում մաս–մաս անում, տանում ուտում։ Մաթևոս Դարբինյան◆ Ի՞նչ եք հենց հա՜ թափվել վրաս, /Թշնամի եմ հենց իմանաս։ Դերենիկ Դեմիրճյան◆ —Թշնամիք աշխարհավեր բանակավ Սեբաստիո վրա կը թափին։ Պետրոս Դուրյան◆ Ո՞ւմն ինչ գեթ արի [«վնաս տվի»], ախպեր, յա էն հանգին ի՞նչ ասի ձիզ, վուր էսղ՝ ադա [«այսքան»] հոքին վրես թափեցան մե բաշ «մի գլուխ»։
(վրան) հավաքվել՝ ընկնել ◆ Տրեխավոր մարդիկ լցվում էին մեջը․ թափվում էին մեկը մեկի վրա, ինչպես ձկները տակառում։ Եղիշե Չարենց◆ Բայց հանկարծ, այս ու այն կողմից վրա են թափվում գյուղացիք, բողոքում են։ Մաթևոս Դարբինյան◆ Դե գելերի սովորությունը գիտեք էլի․ մինը թե վիրավորվեց - նրա վրա կըթափեն, կուտեն։ Էդպես էլ ձիավորին թող են անում, վրա են թափում էս վիրավորվածին։ Հովհաննես Թումանյան
հասնել (օգնելու և այլն) ◆ Բոլորը վրաս թափվեցին և մի ակնթարթում հագցրի, սանրեցին ներկեցին ինձ։ (Վահրամ Փափազյան)◆ Նայելն ու ուշաթափ գետնովը դիպչելը մին է լինում։ Պալատականներն իսկույն վրա են թափում երիտասարդին բռնում են։ Հովհաննես Թումանյան◆ Վրա թափեցին Մինասն ու Սերոբը խառն ու արագ՝ երկու կողմեն տղու ձեռքերը պինդ թափ տալով։ Լևոն Շանթ◆ Թափվեցան Սերգեյի վրա, որ ուշաթափվել էր։ (Մուրացան)
