(խսկց․) կախ անել, կախ գցել, վեր թողնել ծույլ-ծույլ շարժվել ◆ -Ասա, ա՛յ արջ, / Դե՛հ փախիր, / Ականջներդ/մի՛ կախի, / էս է կգա/որսորդը, / Որ տիկ հանի / քո մորթը։ ԱթԽ ◆ –Թարմամ [«լրիվ»] որ էշ ես, տեսնում չե՞ս, Իվանն ըտեղ չի, ի՞նչ ես… լոշերդ կախ արած գնում։ Մաթևոս Դարբինյան
(հլու) լսել․ ականջ դնել ◆ Ի՜նչ հեքիաթ էր պատմում Խաքիրը, և Շյոնբերգը ականջները կախ գցած լսում էր նրան։ ՍտԱլ․ ◆ Բոլորը հաճույքով ծիծաղում էին, իսկ նա էշի պես ականջները կախում էր ու լռում։ «Ավ․» ◆ –Երկու տղամարդ որ զրից են անում, կնիկարամատը ականջները վեր չի թողնի, նստի։ (Խաժակ Գյուլնազարյան)
լսողությունը լարել (ու հետեվել) ◆ Օխխայն օր [«որ»] իրեն թղթերը կարթար կը, աս տղան անկջները կախե, լավ անկաջ կէնե ու բիտտուն [«ամբողջը․ ամեն բան»] սորվի կու։ ◆ Կը հավնի [«կը համաձայնի»] այս խորհուրդին թագավորը, որ մինչև ատ ատեն անկճվին կախեր կը մտմտար։ Վահե Հայկ
