((հզվդ․) խարտոցել, ճանկռթել) նեղացնել, տհաճություն պատճառել, նյարդայնացնել (անընդհատ խոսելով) ◆ – Սրանց հետ դժվար է, Սիրանույշ ջան, հարս ջան, ասես ականջներդ սղոցում են։ Գրիգոր Բալասանյան◆ Տհաճ է, երբ գիշերն այս բառերը համառորեն սղոցում են ականջդ։ Սենտ-Էքզյուպերի ◆ Ընդունում եմ նաև, որ իմ գրվածքների մեջ կան բառեր, որոնք կարող են սղոցել որոշ ընթերցողների լսելիքը։ Պարույր Սևակ◆ Էդ՝ ականջս խարտոցող Սիմոն անունը երազիս մեջ էլ եմ տեսնում, քունս հարամ է անում։ (Ավետիք Իսահակյան)◆ Ճանկռթում են հանկարծ ականջս․– /Խռռում են Ռեվելից․–/ «Ռռռռոյի՜/ ռռռռոյի՜,/ռռռռռռոյի՜ի՜ի»։ Եղիշե Չարենց◆ համեմատության համար՝ Կինը շատ հաճախ էր սղոցում, բառ առ բառ կրկնելով հին մագնիսաժապավենի գրանցվածը։ «Եր․»
