(ականջ ունել) կարևորություն տալ, բանի տեղ դնել ◆ Էհ, երեխեք են, է՛լի, ուստա Ասատուր, ի՞նչ ես անգաջ դնում: ◆ Ականջ մի՛ դնի, հայր սուրբ։ ◆ Ո՞նց թե ականջ մի դնի... եկել է, ասում է՝ մատյանը գտի, ջնջի, որ ես պսակված եմ։ ԴԴ, Աստծո տանը ◆ Բաղնիք, ժամ չզատեց անոր պզտիկ թաթը իր լայն ու ամուր ափեն, ականջ չդնելով անոր հոգնության կամ մատղաշ ցավին։ ◆ Պետք է կարողանանք ճիշտ քայլ կատարել, միակ ճիշտ քայլերը, առանց ականջ դնելու նրանց, ովքեր կայսերական մտածողությամբ են առաջնորդվում։ («ԳԹ») ◆ Թաքավըերը ինձ պես քյասիբին ե՞փ ա անգաճ տընըմ վըեր։ Ախքատն ու Թաքավըերի խյազենդյարը ◆ Մենձ ախպերս միննաթ արավ [«խնդրեց»]՝ ականջ չի կալար, էլ քշեցիր։ Սև ղլի հեքիաթը
անսալ, լսել, ենթարկվել ◆ Ավելի լավ է այդ խորհուրդներին ականջ դնել, քանզի զգուշացողին Աստված է պահապան։ ◆ Եթե ինձ անգաճ կտընես, ես քու մարթը կըլեմ, տյու իմ կնիկը։ ◆ Եթե եկել եմ քու կուշտը, ուրեմն պետկ ա քեզ էլ անգաճ տընեմ: Թաքավըերեն և դյարվիչը
