(արևմտհ․) կարևորություն տալ (առավ․ ժխտ․ կամ հարց․) ◆ —Հիմա դու քե՞զ ինչ կարծեցիր, որ չուզեցիր նույնիսկ ծերունու զրույցին ականջ կախել, փլիլիսոփա՞ կարծեցիր, ի՞նչ կարծեցիր ՆԱդ ◆ —Ո՞վ ականջ կը կախե ցավին, միայն ջանացի արյունը կեցնել ձեռքս վրան պահելով։ Վահե Հայկ◆ Ամիրան, իր այլևս ինքնամփոփ կյանքին մեջ, ամեն ներկայացող մարդու ականջ չկախեց․․․ Երուխան◆ —Դուք այդ ճահիլներում [ջահիլներուն] խոսքին ականջ մի տաք, զինվոր ընկերներս, հարկավ գնդակը կլոր է։ ԽԱմ ◆ Պըլըզին [բըլըզրուղին, «երեխայի»] ըսածտուցը անկեջ չըքըշտից Բեյլան
հավատ ընծայել ◆ Ելեր ես ըսածներուս չես հավատա և Շահանին ըսածներուն ականջ կը կախես։ (Ռուբեն Սևակ)◆ —Շեկերեն զգույշ եղիր, մանչս․ ամեն կնկան ականջ մի կախերԼևոն Շանթ◆ —Քու քուրն սուտասան է, ձգուկ, էդ փապռեճի զրուցին ականջ մի պահե։Մուշեղ Գալշոյան
(հզվդ․) լսել ◆ —Ով գիտա հիմի էս կտերը [«կտուրին»] կամ դռանը կանգնած մեզ ականջ կախած լսում են, թե ինչ ենք խոսում։ Մաթևոս Դարբինյան◆ Պատահեց մի անգամ, որ քահանան… կրճատեց մի աղոթք, պապս շարունակեց, քահանան ականջ չկախեց։ (Վահան Թոթովենց)◆ —Տերտերը ոչ գործակալի թղթին ա ուզում անկաջ կախի, ոչ տանուտերին ա լսում։ (Պերճ Պռոշյան)
լսել, անսալ ◆ «Մարդ, վրադ հագիր, կուրծքդ ծածկե»,— կը պոռար մայրս։ Որո°ւն կ՛ըսես. ո°վ ականջ կը կախն ատանկ պարապ խոսքերուն։ Սիմոն Սիմոնյան
