(արևմտհ․) կարևորություն տալ (առավ․ ժխտ․ կամ հարց․) ◆—Հիմա դու քե՞զ ինչ կարծեցիր, որ չուզեցիր նույնիսկ ծերունու զրույցին ականջ կախել, փլիլիսոփա՞ կարծեցիր, ի՞նչ կարծեցիր ՆԱդ◆—Ո՞վ ականջ կը կախե ցավին, միայն ջանացի արյունը կեցնել ձեռքս վրան պահելով։ Վահե Հայկ◆Ամիրան, իր այլևս ինքնամփոփ կյանքին մեջ, ամեն ներկայացող մարդու ականջ չկախեց․․․ Երուխան◆—Դուք այդ ճահիլներում [ջահիլներուն] խոսքին ականջ մի տաք, զինվոր ընկերներս, հարկավ գնդակը կլոր է։ ԽԱմ◆Պըլըզին [բըլըզրուղին, «երեխայի»] ըսածտուցը անկեջ չըքըշտից Բեյլան
հավատ ընծայել ◆Ելեր ես ըսածներուս չես հավատա և Շահանին ըսածներուն ականջ կը կախես։ (Ռուբեն Սևակ)◆—Շեկերեն զգույշ եղիր, մանչս․ ամեն կնկան ականջ մի կախերԼևոն Շանթ◆—Քու քուրն սուտասան է, ձգուկ, էդ փապռեճի զրուցին ականջ մի պահե։Մուշեղ Գալշոյան
(հզվդ․) լսել ◆—Ով գիտա հիմի էս կտերը [«կտուրին»] կամ դռանը կանգնած մեզ ականջ կախած լսում են, թե ինչ ենք խոսում։ Մաթևոս Դարբինյան◆Պատահեց մի անգամ, որ քահանան… կրճատեց մի աղոթք, պապս շարունակեց, քահանան ականջ չկախեց։ (Վահան Թոթովենց)◆—Տերտերը ոչ գործակալի թղթին ա ուզում անկաջ կախի, ոչ տանուտերին ա լսում։ (Պերճ Պռոշյան)
լսել, անսալ ◆«Մարդ, վրադ հագիր, կուրծքդ ծածկե»,— կը պոռար մայրս։ Որո°ւն կ՛ըսես. ո°վ ականջ կը կախն ատանկ պարապ խոսքերուն։ Սիմոն Սիմոնյան
