(արտսհմ․) երկյուղով, վախով սարսափով՝ համակված ◆ Կես գիշերին մութ խրճիթում / Մայրը լսեց մի խորդյուն, / Եվ վեր թռավ ահը սըրտում, / Նայեց քնած իր որդուն։ Հովհաննես Թումանյան◆ Ես, տանձը վերնաշապկիս փեշը լիքը, դուրս եկա թփերից, մի թաքուն ահ սրտիս։ Հովհաննես Թումանյան◆ — Ամո՜թ ու նախատինք, որ ես ու դուն կեցած ենք հոս, վախը մեր սրտին, որ հանկարծ ամեն վայրկյան կրնա ներս մտնել իմ ու քու ու ամենուս հզոր տերը, Օշին Պայլը։) Լևոն Շանթ◆ Ձորին մեջ մեկը չկար որ հարցներ։ Պեխերը [բեխերը] թույլ ու կախ՝ նստավ, հորը վախը սիրտը(Հակոբ Մնձուրի)
