աննյութապաշտություն

Վիքիբառարան-ից

Հայերեն

  • ՄՀԱ՝ [ɑnːjutʰɑpɑʃtutʰˈjun]

Գոյական

  1. (փիլ․) ուսմունք, որը հաստատում է, թե արտաքին առարկաները կրում են բանականություն


Աղբյուրներ[խմբագրել]

  • Գ․ Դավթյան, Փիլիսոփայական բառարան (Անկյունաքար), Երևան, 2015 — 396 էջ։