(արևմտհ․) Աստծուց ահ քաշել, Աստծո երկյուղը սրտում պահել (և չար գործից հեռու մնալ․ առավ․ ժխտ․) ◆ Կյանքում միշտ էլ վախեցել է Աստծուց ու իրեն հեռու պահել սատանայի որոգայթներից։ ◆ – Ուզում ես քեռուդ թոռն ուզել տղիդ․ Աստվածանից չե՞ս վախում, գլխիդ կրակ կթափի երկնքից։ (Պերճ Պռոշյան)◆ – Փրկված հոգի մը չարչարանքներու կը մղես, խի՛ղճ, Աստվա՛ծ չունի՞ս դուն․․․ Աստուծմե չե՞ս վախնար։
խիղճ ունենալ ◆ – Աստծո՛ւց վախեցիր, խեղճ մարդուն հանգի՛ստ թող։ ◆ –Երեխայիս հոգին բերանը բերիր, Աստծումե վախեցիր։ Արմեն Դարյան◆ Ի՞նչպես չէին վախնար վերի Աստուծմեն ու անմեղուկ կնիկի մը պատիվը կը նետեին ասանկ ցեխին մեջ։ Օշ․
խղճով մտածել․ խելքի գալ ◆ – Զորավար․․․ վախեցիր Աստծուց և մի կալչարին հակառակ, զի դրանով կործանում կբերես երկրին։ Անդրանիկ Հովսեփյան◆ – Ա՛յ տղա․․․ Ասսանից վախեցիր, ա՛րի ինձ էրազդ ասա՛։ Որ ասես, իմաց կա՛ց, ի՛նչ ուզես, կտամ։
