բանավոր խոսք

Հայերեն

• ՄՀԱ՝ [bɑnɑvɔɾ ˈχɔskʰ]

Բացատրություն

1. (հոգեբ.) խոսքի տեսակ, որն արտասանվում (հնչում) է և լսելի է նաև շրջապատողների համար
2. (լեզվբ․) տվյալ լեզվի բերանացի գործադրումը, կիրառումը կենդանի հաղորդակցման պրոցեսում, որը, ի տարբերություն գրավոր խոսքի, աչքի է ընկնում հարուստ արտայտչականությամբ, առոգանությամբ, ինտոնացիայով և այլն
3. (ոճբ․) բանավոր կերպով իրականացվող, հնչյուն խոսք

Հոմանիշներ

1. ներխոսեցյալ բան, արտաբերյալ բան, ձայնավոր խոսակցություն, ձայնավոր լեզու

Թարգմանություն

• ռուսերեն՝ устная речь (ru) ‎(ustnaja rečʹ)
• անգլերեն՝ oral speech
• ֆրանսերեն՝ langue parlēē
• գերմաներեն՝ gesprochene Rde

Աղբյուրներ

• Ա․ Ա․ Նալչաջյան, Հոգեբանական բառարան («Լույս» հրատարակչություն), Երևան, 1984 — 240 էջ։
• Հ.Զ. Պետրոսյան, Ս.Ա. Գալստյան, Թ.Ա. Ղարագյուլյան, Լեզվաբանական բառարան, Երևան, «Հայկական ՍՍՀ Գիտությունների Ակադեմիա», 1975 — 328 էջ։
• Ֆ․Հ․ Խլղաթյան, Ոճաբանական տերմինների բառարան տեղեկատու, Երևան, ««Լույս» հրատարակչություն», 1976 — 111 էջ։