գլուխը կախ

Հայերեն դարձվածք

1. սուսիկ-փուսիկ․ համեստ ◆ Պետք է զգուշանալ․․․ այս համեստ, գլուխը կախ, միապաղաղ ձայնով խոսող, հլու-հնազանդ կնոջից։ Պերճ Զեյթունցյան ◆ Բայց գանգատի բառ մը չելավ բերանեն․ գլուխը կախած, առաջվան պես աշխատության տվավ ինքզինքը։ (Գրիգոր Զոհրապ) ◆ - Բոլոր օրը անտրտուջ, գլուխը հակած կը մաղեր։ Պողոս Գյուբելյան ◆ Ամառ ձմեռ հոտին փեշեն չզատվող տղոց մայրերը ժամուն ճամբան կախ գլուխ կը քալեն․ աղջիկ ունեցող կիներու մոտ լեզունին կարճ կ’ըլլա։ Հակոբ Օշական ◆ Համեստ, գլուխը քաշ արհեստավորը հանկարծ անձնատուր է լինում հարբեցողության կործանիչ ախտին։ ԱլՇ ◆ - Մեզանում ոգևորություն է․․․ գլուխներս քարշ աշխատում ենք։ Դերենիկ Դեմիրճյան ◆ Ի՜նչ կոտը կախ մարդ է․ ժամերով բերանից մի բան չես լսի։ ◆ Գլուխը խոնարհ աշխատում է։
2. ամոթահար, գլխիկոր ◆ Բղդոն ամոթու, գլուխ գետին՝ կը մտենա հավքուն։
3. (հզվդ․) տխուր-տրտում․ ընկճված ◆ Իսկ տավարատերերը գլուխները կախ, ձեռները ծոցին կանգնել էին։ (Ակսել Բակունց) ◆ Այն ինչ խոսքը մարդո որդու, Արհամարհված ու մոռացված, Եվ գլուխը ազատ մարդու, Մինչև գետին խոնարհած։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Հիմա՝ մենք սիրո տուներեն դուրս կու գանք գլուխնիս ծուռ, կորավոր։ Վազգեն Շուշանյան ◆ Եվ անճար այրի կինը գլուխը կոր և ձեռքերը խաչած վերադարձավ յուր խրճիթը։ Ն-Դ ◆ Լուռ էր երրորդը և նրանց կողքին․ Քայլում էր տխուր ու գլուխը վար։ Սիլվա Կապուտիկյան

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։