գլուխը կախել

Հայերեն դարձվածք

1. (խսկց․) սուսուփուս, հլու կեցվածք որդեգրել ◆ - Դուք պիտի ձեր իրավունքները պաշտպանեք։ Եթե գլուխներս կախենք, մեզ չեն էլ հանդուրժի դժբախտաբար։ «TV-ալիք» ◆ Ես էն էրկան ի՜նչ ըսեմ, որ գլուխը ծռեր՝ կ’աշխատի։ Համաստեղ ◆ Պարոն Արսեն Մաշտոցյանն այլևս չունենալով նորից նրան տեսնելու, գլուխը քաշ գցած ետ դարձավ։ (Մուրացան) ◆ - Գլուխս քաշ քցեմ, ինչ ուզեք՝ տամ։ (Պերճ Պռոշյան) ◆ - Վե՞րջը․․․ վերջը․․․ գլուխդ քա՛շ ձգիր, ու զա՛րկ գերանդիդ։ ԱՀ․
2. (հզվդ․) լուռ, խեղճացած կամ մտահոգ կեցվածք ընդունել ◆ Խոնարհում է գլուխը ներքև, Անխոս վիշտ է հայտվում ու պատիվ։ Եղիշե Չարենց ◆ Ամենքն սկսեցին ուշադիր նայել «գրպանահատ» գրողին, բայց նա, լուռ կախ էր գցել գլուխը։ Միջնակարգ դպրոցի տարբեր տարիների ընթերցարաններ ◆ Քանի լեզուդ կարճացնես, գլուխդ կախ անես, ուսերիդ կնստին։ (Խաչատուր Աբովյան) ◆ Էլ փիլիսոփեն բոլորի միջումն, Գլուխը քաշ արել՝ ականջ էր դնում։ ն ◆ Տակավին գլուխը քարշ գցած, մատնելով խաղում էր խոտերի հետ, աշխատելով ցրվել իր սրտի ամբոխմունքը։ (Րաֆֆի) ◆ Ահա շվարախ, Գլուխս ծռած, Ես էլ եմ նայում, Քո ճամբեն պահում։ Հովհաննես Թումանյան ◆ Կոմիտասը մարդկանց կոչ էր անում չհակել գլուխները։ Նա կոչ էր անում գլուխները վեր բարձրացնել։ «Եր․» ◆ Մտազբաղ, գլուխը թեքած․․․ Ստեփանը գնում է Ցեկա։ Եղիշե Չարենց ◆ Դառը-տխուր, գլուխը կախ քցած ավից [«որսից»] էկավ տուն։
3. ամոթխածություն հանդես բերել․ ամաչել ◆ Կոլտնտեսականների այրող հայցքների տակ նրանք գլուխները կախել են։ «ՍՀ» ◆ Գլուխն անգամ չի խոնարհում, Չի կարմրում գեթ մի վայրկյան։ Հովհաննես Շիրազ ◆ Ամբողջ ժողովրդի առջև կարմրում են այսօր երկուսը, կարմրում են ու հակում գլուխները։ «ՍՀ»

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։