(խսկց․) նեղ վիճակից դուրս գալ՝ ազատվել ◆ ֊Փախի՛ որ փախի՛, թե մարդ ես գլուխդ պրծացրու, որ Քաջ Նազարը ծառերն արմատահան անելով գալիս է։ Հովհաննես Թումանյան◆ Ես հրաժարվեցի ճաշել նրանց հետ՝ պատճառաբանելով, թե Ազնիվն սպասում է, և գլուխս պրծացրի։ Գարշ․ ◆ Դե հմի դու գնա ու գլուխդ թափի շների ձեռիցը։ Մաթևոս Դարբինյան
մի բանի մեջ խրված լինել, մի բանից չկարողանալ ազատվել ◆ ֊Հայ եք՝ հավատացե՛ք, ծախսի ձեռքից գլուխ չեմ թափում․ գիտե՞ք ինչ թանկությունա։ (Պերճ Պռոշյան)
