(ժղ․) գլուխն առնել (ու ճանապարհ ընկնել) ◆ Թողնում է տուն ու տեղ, հերն ու մեր, գլուխը փեշն է դնում գնում։ Հովհաննես Թումանյան◆ Գլուխը փեշն էր դնում․․․ ետ դառնում գալիս։ (Խաչատուր Աբովյան)◆ ֊Մկա էտ ի՞նչ կյանք ա, կլոխը տրավ փեշը, էլավ կկնաց Ռուսաստանները։ ◆ Էդ տղեն վեր կացավ գլուխը դրեց փեշումն ու ճամպա ընկավ։
