(քա՛րը գլխին) պետքս (պետքը...) չէ. հոգ չեմ (չի...) անում (չեմ...անի) ◆ Լսեն՝ լավ, չլսեն՝ գլուխը քարը: «Գարուն»◆ - Բուրդներս կքաշի, թող կորչի էս կառը, գլուխը մեծ քարը: ԱթԽ ◆ Ձեռքը թափ է տալիս ափուն ու - գլխներդ քարն, ինչ ուզում եք արեք, ասում ու լռում է։ (Պերճ Պռոշյան)◆ Իսկ թե չսիրեց, է՜, քարը գլխին, - Հեծիր նժույգդ, ուրիշին գնա։ Մարկ Լևի◆ համեմատության համար՝ Ես էլ ինչ եմ ուզում, թող երջանիկ լինեն, իմ գլուխը քարը, լավ-վատ կապրեմ։ ԳԱրշ.
ոչի՜նչ, կարևոր չէ ◆ Գլուխը քարը, մտածում ես, կարևորություն մի՛ տա։ (Անահիտ Սահինյան)◆ Գլուխը քարը, գոնե փող լիներ, / Էլ ինչո՞ւ էսքան մարդ գանգատ կաներ։ Հովհաննես Թումանյան◆ Նեղանալը, քարը գլխին, / Սկսում ես նեղացնել։ Համո Սահյան◆ Նիղ քուչերումը, էլի գլուխը քարը տա, յոլա էր գնում բանը։ Գաբրիել Սունդուկյան◆ համեմատության համար՝ Ախպե՛ր էսպես չի՞ դուք ասացե՛ք, ես մեղա գլուխս քարը: (Խաչատուր Աբովյան)
ինձ... համար նշանակություն չունի, հե՛րն էլ (հերդ...էլ) անիծած ◆ - Իրենց գլուխը քարը, չեմ ուզում մտնել, նրանց հարաբերությունների մեջ։ ԳԱրշ․ ◆ - Էդ չորս խոսք ըսա Դավիթին, / Թը հասկըցա՛վ, հասկըցա՛վ, / Թը չը հասկըցավ, / Գլուխ քար, հ'երես պադ. / Էն լը ինձի պե՛տք չէ։ ◆ - Չէ՛, գլուխդ քարը, թե հիքիդ [«այգիդ»] էլ կչորանա, գութանիդ եզներն էլ կսատկոտին դաշտումը։ (Պերճ Պռոշյան)◆ «Դուք լավն եք, թե վատը, դա մեր գործը չէ, դա ձեր պրոբլեմն է, քարը ձեր գլուխը»: «Գարուն»◆ - Քա՛րը գլուխդ, թե չունիս. ես շատ ունի՞մ։ (Պերճ Պռոշյան)◆ «Կը մեռնինք չենք կնար ընդունիլ» - ըսին։ «Մեռեք, քարը գլուխնիդ», - ըսի ես էլ մտքես։ (Ծերենց)◆ Չե՞ս խմեր, գլուխդ ի քարը, գնա Կզնակի աղբյուրեն խմե»։ Մնձ․
