գլուխ բռնել

գլուխ բռնել 1

1. ընդդիմանալ, հակառակ կանգնել ◆ - Դաղստանի իմամ Շամիլը․․․ գլուխ էր բռնել մեր թագավորի դեմ, հարկ չէր տալիս, չէր հնազանդում։ (Ավետիք Իսահակյան) ◆ Այս երկու ձգտումներս․․․ բռնեն իրարու դեմ ու հանդուգն համառությամբ բաշ կը թոթվեն։ Վազգեն Շուշանյան

գլուխ բռնել 2

1. հատիկավորվել (հասկը) ◆ Արտերը ծաղկել են։ Հասկը գլուխ է բռնում։ Մաթևոս Դարբինյան ◆ Տարվա էն օրերն էին, երբ գարին ու ցորենը գլուխ կքշեն։ (Հակոբ Մանանդյան)

գլուխ բռնել 3

1. (արևմտհ․) ձևավորվել, կազմավորվել ◆ Նոր սերունդի մեջ աճեցավ և գլուխ բռնեց գիտության և իմաստասիրության ծառը։ «Ար․»

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։