դուրս գնալ

դուրս գնալ 1

1. բնական պետքը հոգալ ◆ Արդեն ծերացել էր և շուտ-շուտ էր դուրս գնում:

դուրս գնալ 2

1. (բրբ․) մարսվել ◆ Ջան-խարդաշը թուրը հանում է ու վրա բերում Հուշապին կիսընե շաղկա տալի [«մորթում, կիսում է»], իրեք աղբեր մին է դուս գալի, իրեք՝ մին խրաղից, բայց հորներուն դուս գնացած կելլա։ (Ջան-Խարդաշ)

դուրս գնալ 3

1. (խսկց․) ի պատվի լինել, բանի տեղ անցնել ◆ - Ասում են հիմա էս ա դուս գնում. տեսար մնի կնկա աչքումը եղ կա... գլխին բամբաչի՛, ձեռիցը խլի՛: (Պերճ Պռոշյան)

Աղբյուրներ

1. Պետրոս Սարգսի Բեդիրյան, Հայերեն դարձվածքների ընդարձակ բացատրական բառարան, Երևան, «Երևանի Պետական Համալսարանի Հրատարակչություն», 2011։