(արևմտհ․) իրեն երջանիկ զգալ, ցնծալ ◆ Ուրախությունից երկինք էր թռչում ու կարծես մի մեծ գանձի տեր դառնում։ Պերճ Զեյթունցյան◆ Բայց երկինքները վերացած այդ քնքուշ, փխրուն էակը (մայրը) կրնա հանկարծ ժայռի նման կարծրանալ։ Սարուխան ◆ Ծնողական ժողովում որդուն գովեցին․ երկինք բարձրացավ։
բարձր գաղափարներով, իղձերով և այլնով տոգորված լինել ◆ —Էլի մայրդ երևի հիվանդ է։ Խեղճ պատանի, դու սլանում ես երկինք, նա կպած է երկրին։ ԱլՇ
