(հզվդ․) մի բանի ժամանկաը գալ ◆ Վաղուց ըղձանքով սպասում է մե՛կ ժամի, ի՛ր ժամին... Եվ թող շուտ հնչի այդ ժամը: «ՍՀ» ◆ «Ինչպե՞ս ձեզմե կայծ պիտի հանենք, երբոր [երբօր] ժամը հնչե»: Շահան Շահնուր◆ Ժամը հնչեց. Ֆալախան [պատժիչ մեքենան] վերցվեցավ և Սահմանադրությունը հրատարակվեցավ։ Հակոբ Պարոնյան◆ Եվ ահա նրանց Վետերանը հին / Վեր թռավ տեղից ու խռպոտ ասաց. / -«Վայրկյանը խփեց... Օ, այո՛, այո՛... / Կռիվ ու վրեժ,-չսպանեք իզուր։ Եղիշե Չարենց
(վերջին ժամը հնչել՝ խփել, ժամը զարնել) մահը մոտենալ՝ գալ, ժամը հասնել ◆ Քանի որ ճակատագրականորեն անխուսափելի է այդ «եղելությունը», ինչո՞ւ անակնկալի գալև իրար անցնիլ երբ ժամը հնչե: Անդրանիկ Ծառուկյան◆ Կործանման ժամը զարկա՞վ, գիրքը կը գոցենք, ավերակներուն վրա տապանագիրը կը կարդանք։ ◆ Իսկ եթե վերջին ժամդ հնչեր է, / Եվ սպառեր են հույսերդ ու իղձեր, / Հերոսի նման ինկիր, և փշրե / Բաժակդ որուն դեռ կեսն ես խմեր։ ◆ Խփում է գաղութատիրության վերջին ժամը: Նրա կործանումն անխուսափելի է։ «ՍՀ»