(փխբ․) իրենն ստանալ, վերջանալ ◆ «Բորբոքած կառավարությունը, որ սկսած էր ժողովուրդին ջարդով, իր վախճանը գտավ մեր հերոս բանակին ջարդով։» «Զարթոնք»
(փխբ․) վախճանել ◆ Երկու շաբաթ չ’ըներ [չը’ներ] որ ապրելու համառած ան եկեղեցականն ալ իր վախճանին կը դիմե ու անշուք թաղումով մը գերեզման կ’իջեցնի։ ն ◆ Մեր խաղ ու տաղի զորավարն ուժեղ Վախճան ընդունեց որպես նոր Մուշեղ։ Պերճ Զեյթունցյան◆ Վանականը տարիքին յոթանասուներորդին մեջ վախճան իւր գտանէ, քեռկինն ալ դեռ հազիվ քառասունին մեջ։ Թլկ․
