լռել, իր խոսքը զսպել ◆ Էն Սաքոն.. որ երբեք խոսքի տակ ճէր մնացել, հիմի ստիպված էր լեզուն բունը դնել և Խեչանի պես մարդուն գոնե առժամանակ տեղիք տալ։ (Պերճ Պռոշյան)◆ Կիկոսը նոր ուշքի եկավ, որ ավելորդ բաներ շատ է ասել ու լեզուն բունը կոխելով թե՝ ◆ -Ա՛ կնիկ, արի չուլն ինձ տու։ Մաթևոս Դարբինյան◆ Իսկ Անտոնն էլի լեզուն քաշեց իր բունը և լուռ ու մունջ նստեց ջաղացում։
