չկարողանալ խոսել՝ արտահայտվել, կարկամել ◆Պարոն Հարունյանի լեզուն, կարծես, կապվել էր․ նա խոսել չէր կարողանում։ Ն-Դ◆-Տո՜, ձե՛ն տուր, տնա՛շեն, լեզուդ կապվա՞վ։ Ահ◆-Այսօր լեզուդ քակվեր է նորեն։-Լեզուս ոչ մեկ ատեն կապված եղած է։ ԳԱճ․◆Իմ լեզուս ալ կապվեցավ բերենիս մեջ, Ներսես, չկրցա բառ մարտասանել, ա՛յնքան զայրացած էի։ (Մաթևոս Մամուրյան)◆-Տեսնում իս լեզուն կապվեցավ մեբաշ [«միանգամից»]. դիփ մետի խառնեցիր խղճին, ախար։ ◆Լեղին ջուր կտրեց, կապ ընկավ լեզուն, / Հարա՜յ կանչելով՝ փախավ տուն ընկավ։ Հովհաննես Թումանյան◆Այդ մարդուն լեզուն շղթայված էր։ Հրաչ Զարդարյան◆Վըեր տըեսնում ա յուրյան նյոքյարը սաղ ա, լյուզին կապ ա ինգյում, կըմկըմալով ասում․․․ ◆-Քանի-քանի անգամ հորս տնից ուզեցել եմ քեզ հայտնել, որ ընկնավոր եմ, ինչ անեմ, լեզուս կալին-կապին ընկավ - չկարողացավ։ (Շիրվանզադե)◆Սուտ խոսելուց լեզուն քարկապ ընկավ։
