լռել (վախից և այլն) ◆ Մարթան բոլորովին հանգստացել էր, լեզուն փորը գցել և իր համար կար սուս ու փուս։ Ն—Դ ◆ Որ ձիու պնչածակերիցը դուս էկող կրակը աչքին ա ընգնում, ուռի պես դողում ա ու լեզուն փորը գձում։ (Թոռչու տղեն) ◆ «Հողը գլխուս։ Վախցա՛։ Լեզուս քաշեցի փորս»։ Ահ ◆ Հենց միլիցի անունն իմացավ՝ լեզուն փորն ընկավ։ ◆ —Բղավիլ չըլի, թե չէ, հե՛ստի [«այնպե՛ս»] կու բղավի վուր լիզուտ փորը ննգի։ Սունդ.
